MÁNASEGL
vei mær
stillið sum kámaður spegil
stúrin eg bíði og tegi
hvar er mítt snjóhvíta mánasegl
sótsvørt
leiðin inn í mína iðran
alt sum eg læt vera ógjørt
bjarga mær, blás í mítt mánasegl
herð á
spenn mínar mótlítlu tankar
náttin so blaktrandi blonk, tá
vónin hon fyllir mítt mánasegl
sigli
sveimi í ljómandi loftbrá
morgunin nýborin lívstrá
silvurlitt dúkar mítt mánasegl
MOONSAIL
who am I
the calm is like a dim mirror
anxious I wait and keep silent
where is my snowy white moonsail
pitch black
the path into my regrets
all I left undone
save me, fill up my moonsail
intensify
stretch my faint-hearted thoughts
the night will gleam so bright, when
hope fills my moonsail
I sail on
I roam in a blazing mirage
in the newborn zest of the morning
silvery swells my moonsail
Mánasegl