Söz Ver

Sanki kim benim umrumda...
Sen dışında bütün dünya yansın.
Beni öldürmen lazım, soğumuşken sancım.
En başından bile bile sana dönmem lazım.
Ellerini çek üzerimden, nefretine muhtacım.
Her şeyimi aldın içinden bu küçük dünyamın.
Umarım bu nefretle ölmem..
Ona da benim gibi sarılacağına söz ver.
Birkaç parçam kaldı kırılmayan
O yüzden bir gün yine gelip beni uçurumlardan bırakacağına söz ver.
Sanki kim benim umrumda...
Sen dışında bütün dünya yansın.
Uyuttun bi de omzunda,
Öldürdün beni uykumda, yandım.
Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım.
Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine tanrım.
Beni unutman lazım, kabuklarımı açma diye.
Aynı yarayı deşme diye, bu yarayı kesip atmam için bana bi umut lazım.
Bunu bilip de mutlu olma diye seni unutmam lazım.
Rahat mı yaslandığın omuz?
Bir gün aklına gelirse eğer onun omzunda kokum,
Ondan uzak dur.
Onu da benim yerime koyup gelme.
Benden uzak dur ya da gel inandır ve sonra tuzak kur.
Umarım bu nefretle ölmem..
Ona da benim gibi sarılacağına söz ver.
Birkaç parçam kaldı kırılmayan
O yüzden bir gün yine gelip beni uçurumlardan bırakacağına söz ver.
Sanki kim benim umrumda...
Sen dışında bütün dünya yansın.
Uyuttun bi de omzunda,
Öldürdün beni uykumda, yandım.
Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım.
Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine tanrım.
Sanki kim benim umrumda...
Sen dışında bütün dünya yansın.
Uyuttun bi de omzunda,
Öldürdün beni uykumda, yandım.
Gelip beni bulsunlar kalbimin kör kuyusunda kayıbım.
Alıp beni koynundan yokluğunla sınasın yine tanrım.